Şiir gibiydi eskiden aşklar;
İçtendi ve samimiydi, karşılık beklenmezdi.
Onun içindir ki, en güzel aşklar karşılıksız olandır denilirdi.
Şirin’in haberi yoktu Ferhat’ın dağı delmesinden, ya da Mecnun reklam amaçlı düşmemişti çöllere.
İlerleyen yıllarda namımız yürüsün diye yapılmış fedakarlıklarda değildi haliyle.
Her daim safi duygular cezbetmiştir insanoğlunun kalbini, değerli kılmıştır yapılanları.
Ve bir şekilde almıştır yerini mısralarda, kitaplarda.
Esasında içinde bulunduğumuz zamandaki duygulara aşk demeye bin şahit lazım lakin, değinmeden de geçmeyeceğim.
Şimdi;
Efendim “nerede o eski aşklar” sarmalında debelenip dururuz.
Cevap basit, ÖLDÜ.
Leylayı Mecnun u mezara;
Aşkı haraç mezat pazar a düşürdük vesselam.
Her çabanın değeri MADDİ olarak ölçülür hale geldi.
SEVİYORUZ;
Söz yüzüğüm de şu kadar taş, bilmem pırlantam şu karat olacak, Şurada çay içmeye gitmezsek darılırım.
NİŞAN YAPIYORUZ;
Şu mekanda şu dükkanda şu kıyafeti gördüm onu istiyorum, olursa iyi olur ama olmazsa kırılırım.
Evlenme teklifini bilmem nerede yapmazsan alınırım.
NİHAYETİNDE DÜĞÜN;
Ayşe balayına şuraya gitmiş, hem de bayağı bir yıldızı da varmış.
Bitti mi?
Tabii ki hayır?
Sergi faslı başlıyor.
Yok efendim, aşkısı bu gün hediye olarak şunu almış.
Kocişle kahve keyfi, yapıştır selfiyi.
Tv programlarında ele yakılan kınadan tutunda giyilen bindallıdan çekilen resimlere kadar takılar ve davetlilerin kıyafeti ve çalınan müzikleri de eve gelen evli çiftler eşiliğinde izletilmesinide hesaba katarsak, bana göre rezilliğin bini bir para ama gel gör ki şimdi insanlar o programlara katılmak için plan bile yapar oldu.
Mahremiyet denen bir kavramda olması lazımdı aslında bizim gelenek ve göreneklerimizde, bu gidişle çok sürmez onuda gösterişe kurban ederiz.
İşin ilgincide bu biliyormusunuz? Hanımefendi aşkıyla olan başlangıcı anlatıyor aklı sıra.
Bu mudur yani aşk?
Yazarlar kitaplarında bu temadan mı yola çıksın?
Efendim hanım kızımız bu resimde ne ima etmek istemiş mi desin?
Delikanlının bu bakışı altında hangi sebep var acaba?
Gerçekler acıdır sevgili dostlar.
AŞK; gönüllü yanmaktır, bedel ödendiği sürece kıymetlidir, bedel istendiğinde değil.
Bu nedenledir ki, siparişler yerine getirildiği müddetçe sıkıntı yoktur, bir gün olumsuz cevap alındığında “sen çok değiştin” ithamı eşliğinde kılınır göstermelik aşkların cenaze namazı.
Elbette haklı olarak gerçek manada aşkı yaşayanlara sözümüz yok, istisnalar kaideyi bozmaz denir ya?
Çabamız bu durumu istisna olmaktan çıkarmak olmalı.
Müneccim değilim, senaryo da yazmıyorum, hayal dünyasında yaşamıyorum.
İyi kötü misal verdiğimiz üç beş aşk hikayesi var dilden dile anlatılan, korkum odur ki bu gidişle torunlarımıza anlatacak hikayelerde bulamayacağız.
Bıraksak bazı anlar akılda kalsa resme dökülmese olmaz mı?
ÖZLEMEK BAZEN SEVGİNİN YEŞERME SEBEBİDİR.
Yanılıyormuyum DOSTLAR?
