Dilde zikreyleyen kul neyler Lokman’ı
Her bir derde dermândır Bismillâh…
Bin bir mânâ versen aslâ tükenmez
Çağlayup deryâ-yı ummandır Bismillâh…
Hiç gözler doyar mı ânın seyrinden
Hıfz eder Âdemi aduv tîrinden
Silker toprağını kalkar yerinden
Diriltir mevtayı cândır Bismillâh…
İlyas ânın ile aşar deryâyı
Hızır seyyâh ile gezer dünyâyı
Üç ismiyle ispât eder Mevlâ’yı
Te’sîrli yezdândır der Bismillâh…
Okuyanlar hâlden hâle ermişler
Lâmekân şehrinde neler görmüşler
Ehlullahlar ism-i A’zam demişler
Her sûre başında şâhdır Bismillâh…
İçen teşneden dürre-i câma
Süleyman destine almış bir hâme
Hüdhüd ile Belkıs’a göndermiş nâme
Hem bürhandır, hem Kur’an’dır Bismillâh…
El-Hâk ânı gönderdi sâhip livâye
Sultan-ı Kevneyne bedr-i dücâye
Bekâr geldi bekâr çıkar semâye
İrşâdî’ye Hak’tan ihsândır Bismillâh…
***
Şikâyetim vardır çark-ı felekten
Bilmem bize neden mazâk edildi
Yazın bâd-ı sabâ vermedi bize
Kışın zemheride sazak edildi
Hiç mi gelmem ben feleğin aynına
Sikke girmez borçlu kulun koynuna
Beni davul etti taktı boynuna
Şimşir tokmak ile tak tak edildi
El âriftir her insânı sezerler
Palo’dan geçene mercân dizerler
Eller küheylân at binmiş gezerler
Bize boz himar da yasak edildi
Gördü ki İrşâdî âyil olmamış
Gayrı işkenceye kaîl olmamış
Bu fâni dünyâya mâil olmamış
Kafdağın ezmeye tokmak edildi
***
Vazgelip hâbından ne tez uyandın
Bülbül seherlerde niçin ağlarsın?
Lâlenin derdinden şeydâ mı oldun
Bülbül seherlerde niçin ağlarsın?
Şikârı bekleyip ol güle baktın
Feryâda başlayıp bağrımı yaktın
Aşkın zencîrini boynuma taktın
Bülbül seherlerde niçin ağlarsın?
Ne için zâr ettin sidre tavusu
Salıverdin elden arı nâmûsu
Bozulur goncası gider ebrûsu
Bülbül seherlerde niçin ağlarsın?
Her dala kondukça edersin va’zın
Seherlerde senin çekilmez nâzın
Yaktı İrşâdî’yi Dâvût avâzın
Bülbül seherlerde niçin ağlarsın?
***
Ey dillere cân-ı hayat,
Bahşeyleyen şâhım yetiş.
Ad şânıyım kevserlerin,
Kandır şâhın şâhım yetiş.
Hüsn ü cemâlin şemine,
Pervâneyim cân atmaya,
Gel yak çerağın gönlüme,
Ey rûz-i mehtâbım yetiş.
Aşkın suâl olmuş ta ki,
Mimden yolum ayırma hiç,
Kim vasl-ı zâta varmağa,
Etme dıraz şâhım yetiş.
Bilmez misin İrşâdî’nin,
Derdine mecnûn olduğun
Ey gönlümün mevlâsı gel,
Alma benim âhım yetiş.
***
Gönül ne beklersin vîran köşkünü,
Âdemden halk olduk bir nigâr içün.
Fenâ f’illah olup geçtik dünyâdan,
Yanıp aşk oduna öz didâr içün.
Bu fâni dünyâda mâlı neylersin,
Dâr-ı haşrı bildin nârı neylersin ,
Dalgıç mısın nehr-i cârî neylersin,
Dal derin deryâya öz didâr içün.
Sen kendi kendini odlara yakma,
Mihnet kemendini boynuna takma,
Sakın bir nevreste mahbuba bakma,
Halk oldun İrşâdî çün didâr içün
Bayburtlu İrşadi
